"Vespere, mi enŝipiĝis sur la lageto, sole stiranta mian ŝipon meze de la junkoj kaj de la larĝaj flosantaj folioj de nimfeoj. La kanoj movis sian kampon de ŝpinbastonoj kaj de glavoj, la granda voĉo de aŭtuno eliris el la marĉoj kaj arbaretoj".

Tiu elvoko de la trankvila lageto sufiĉas por sentigi la melankolian junaĝon de François René Chateaubriand, tute penetrita de la romantika etoso de la vasta akvoebeno kaj de la impona najbara fortikaĵo. Tiu dekoro preskaŭ ne ŝanĝiĝis de antaŭ kvin jarcentoj : inter la masivo de altaj maronarboj, la feŭdaj turoj je cilindraj postenbudoj (XIVa kaj XVa jarcentoj) ĉiam staras super la urbaj tegmentoj.