Les multinationales et les banques sont les premières utilisatrices des paradis fiscaux. Elles déjouent les contrôles et profitent de l'opacité et des lacunes des règles en vigueur pour contourner l'impôt. Sous le doux nom « d'optimisation fiscale », elles inventent des mécanismes et des transactions à l'intérieur du groupe pour « déplacer » artificiellement les profits et réduire les bénéfices des filiales situées dans les pays à fiscalité normale, notamment en France ou dans les pays en développement.

La multnaciaj kompanioj kaj la bankoj estas la unuaj uzantoj de impostevitaj paradizoj. Ili vanigas la kontrolojn kaj profitas de la opakeco kaj de la mankoj de la nunaj reguloj por preterpasi la impostadon. Sub la dolĉa nomo « de fiska optimumigo », ili inventas mekanismojn kaj transakciojn interne de la grupo por artefarite « delokigi » la profitojn kaj redukti la profitojn de la filioj situantaj en landoj kun normala impostado, aparte en Francio aŭ en la evolulandoj

La première étape pour lutter efficacement contre l'évasion fiscale est de renverser la charge de la preuve : il reviendrait ainsi aux entreprises de démontrer qu'elles n'utilisent pas les paradis fiscaux. Les pays du G20 ont demandé, pour la première fois en novembre 2011, dans leur déclaration de Cannes, « aux entreprises multinationales d'améliorer la transparence et de respecter pleinement les législations fiscales applicables ». Pour l'heure, on ne connaît même pas la liste exhaustive des filiales des entreprises multinationales. Ainsi, Total ne publie la liste que de 217 filiales sur les 712 que l'entreprise consolide dans ses comptes [1]. Et BNP Paribas possède un quart de ses filiales dans les paradis fiscaux, dont 27 dans les seules îles Caïmans !

La unua paŝo por efike lukti kontraŭ la impostevito estas inversigi la ŝarĝon de la pruvo : la kompanioj devus pruvi ke ili ne uzas la impostevitajn paradizojn. La landoj de la G20 petis, por la unua fojo en Novembro 2011, en sia deklaro de Cannes, « la multnaciajn kompaniojn plibonigi la travideblecon kaj plene obei la aplikeblajn impostajn leĝarojn ». Ĝis nun, oni eĉ ne konas la kompletan liston de la filioj de la multnaciaj kompanioj. Tiel, Total publikigis nur liston de 217 filioj el la 712, kiujn la kompanio enbilancigas [1]. Kaj kvarono de la filioj de BNP Paribas estas en impostevitaj paradizoj, el kiu 27 estas en la solaj Kamanaj insuloj.

On nous répond parfois que la capacité de l'État français à faire pression sur des multinationales est faible. Faux ! Il y a un premier domaine dans lequel l'État français peut agir très vite et faire preuve d'exemplarité. C'est une question de bon sens : il doit imposer des règles de transparence en la matière à toutes les entreprises bénéficiant de marchés publics, exiger notamment que ces entreprises fournissent un reporting comptable pays par pays couvrant l'ensemble des territoires dans lesquels elles sont présentes. Cette mesure de transparence aura un effet dissuasif, avec un objectif simple : exiger ni plus ni moins une juste contribution fiscale des entreprises qui opèrent sur leur sol. Un outil indispensable pour mener des contrôles fiscaux efficaces et coordonnés entre pays du Nord et pays du Sud.

Kelkfoje, oni respondas al ni, ke la kapablo de la franca ŝtato premi la multnaciajn kompaniojn estas malforta. Falsa ! estas unua sektoro en kiu la franca ŝtato povas rapide agi kaj montri ekzemplecon. Tio estas saĝa decido : ĝi devas trudi regulojn pri travidebleco al ĉiuj kompanioj, kiuj profitas je publikaj kontraktoj, aparte postuli ke tiuj kompanioj liveru librotenan raporton, landon post lando, kovrante ĉiujn teritoriojn, en kiuj ili aktivas. Tiu decido pri travidebleco havos malpersvadan efikon, kun simpla celo : postuli nek pli nek malpli ol ĝusta fiska kontribuo de la kompanioj, kiuj agas sur ĝia grundo. Ilo ne malhavebla por konduki efikajn fiskajn kontrolojn, kunordigitajn inter la landoj de la Nordo kaj tiuj de la Sudo.

Difficile ? Sous l'impulsion du CCFD-Terre Solidaire et de ses partenaires, en un an seulement, 17 régions françaises ont prouvé le contraire et se sont engagées dans la lutte contre les paradis fiscaux. Et 9 d'entre elles ont déjà introduit une exigence de reporting pays par pays dans les critères de choix de leurs partenaires financiers. Un amendement similaire a également été adopté par le Sénat pour dupliquer cette mesure au niveau national, avant d'être malheureusement rejeté par l'Assemblée nationale en décembre 2011. Au niveau européen, cette obligation de transparence pays par pays pour les entreprises du secteur extractif (miniers, pétroliers…), également en discussion, ne pourra être adoptée sans un soutien actif de la France.

Malfacila ? Sub la instigo de CCFD-Terre Solidaire kaj de ties partneroj, en nur unu jaro, 17 francaj regionoj pruvis la malon kaj sin engaĝis en la lukto kontraŭ la impostevitaj paradizoj. Kaj 9 el ili jam enkondukis postulon de raportado landon post lando, en la kriteriojn por elekti siajn financajn partnerojn. Simila amendo estis ankaŭ adoptita de la Senato por apliki tiun decidon je la nacia nivelo, antaŭ ol esti bedaŭrinde malakceptita de la nacia Asembleo en Decembro 2011. Je la eŭropa nivelo, tiu devigo pri travidebleco landon post lando por la kompanioj de la ekstrakta sektoro (minaj, naftaj…), ankaŭ diskutata, ne povos esti adoptita sen aktiva subteno de Francio.

• Imposons aux banques de dévoiler les noms des contribuables français évadés fiscaux, à l'instar de ce qu'ont fait avec succès les États-Unis en identifiant ainsi près de 15 000 de leurs ressortissants.
• Complétons la liste française des paradis fiscaux en y intégrant TOUS les territoires opaques, y compris dans les pays de l'UE et aux portes de la France.
• Aidons les pays du Sud à renforcer leurs administrations fiscales et à accompagner la reconversion économique des paradis fiscaux.

• Ni trudu al la bankoj malkaŝi la nomojn de la francaj impostevitaj impostpagantoj, same kiel sukcese faris Usono identigante tiel preskaŭ 15000 el siaj ŝtatanoj.
• Ni kompletigu la francan liston de la fiskaj paradizoj, aldonante ĈIUJN opakajn teritoriojn, inkluzive de la landoj de EU kaj ĉe la pordoj de Francio.
• Ni helpu la landojn de la Sudo plifortigi siajn fiskajn servojn kaj akompani la ekonomian rekonverton de la fiskaj paradizoj.

La fraude fiscale internationale annuelle en France s'élève à 20 milliards d'euros, ce qui représente un tiers du budget de l'éducation. Les entreprises du CAC 40 payent, en moyenne, 8 % d'impôts sur les bénéfices, loin des 33 % théoriques [2], contre 22 % dans les PME. En outre, une sur quatre n'a pas payé d'impôts sur les bénéfices en France, en 2009. Dans les pays du Sud, l'évasion fiscale des entreprises multinationales génère un manque à gagner pour les États de 125 milliards d'euros par an (soit plus que l'aide publique totale au développement !) [3].

La jara internacia fiska fraŭdo en Francio altas je 20 miliardoj da eŭroj, kio estas triono de la buĝeto pri edukado. La kompanioj de CAC40 pagas, meze, 8 % da impostoj pri la profitoj, for de la teoriaj 33% [2], kontraŭ 22% en la EME (Etaj kaj Mezaj Entreprenoj). Plie, unu el kvar ne pagis impostojn pri profitoj en Francio, en 2009. En la landoj de la Sudo, la impostevito de la multnaciaj kompanioj perdigas al la ŝtatoj 125 miliardojn da eŭroj jare (t.e. pli ol la tuta publika helpo pri disvolviĝo !) [3].

Face à l'ampleur de la crise actuelle, les responsables politiques rivalisent de discours, rappelant l'importance d'encadrer les activités des entreprises multinationales et des acteurs financiers. Prenons-les au mot ! La raison d'être d'une entreprise n'est pas seulement de générer des profits et de produire des biens et services. Ainsi, les petites et moyennes entreprises sont également créatrices d'emplois et génératrices de revenus fiscaux et sont strictement encadrées et responsables juridiquement en cas de préjudices liés à leurs activités.

Fronte al la amplekso de la nuna krizo, la politikistoj konkuras per paroladoj, memorigante la gravecon kadri la agadojn de la multnaciaj kompanioj kaj financaj aktoroj. Ni tuj akceptu tion ! La ekzistkialo de kompanio ne estas nur generi profitojn kaj produkti varojn kaj servojn. Tiel la etaj kaj mezaj entreprenoj ankaŭ kreas dungeblecojn kaj generajn fiskajn enspezojn kaj estas strikte kadritaj kaj jure respondecaj, kaze de damaĝoj ligitaj al siaj agadoj.

Il n'en va pas toujours de même pour les multinationales dans le monde, dont le nombre a été multiplié par dix en trente ans. L'absence de règles internationales pour encadrer leur activité − et surtout celles de leurs filiales − autorise une course éperdue aux profits à court terme, qui ne s'embarrasse ni d'éthique, ni d'objectifs de développement économique local, en France comme ailleurs. Droit du travail bafoué, exploitation du travail des enfants, accaparement des ressources naturelles, pollutions irréversibles, évasion fiscale massive grâce aux paradis fiscaux… les filiales de certaines de ces entreprises commettent ou laissent commettre des abus inacceptables, aux conséquences graves pour les sociétés qui en sont victimes.

Ne ĉiam tiel estas por la multnaciaj kompanioj en la mondo, kies nombro dekobliĝis en tridek jaroj. La manko de internaciaj reguloj por kadri ilian agadon - kaj precipe tiujn de iliaj filioj - permesas sturman kuron al mallongtempaj profitoj, kiuj embarasiĝas nek per etiko, nek per celoj pri loka ekonomia disvolviĝo, en Francio, kiel aliloke. Ofendita laborrajto, uzo de infanlaboro, akaparo de naturaj resursoj, neinversigeblaj poluoj, amasa impostevito dank'al fiskaj paradizoj… la filioj de iuj el tiuj kompanioj faras aŭ lasas fari neakcepteblajn trouzojn, je gravaj konsekvencoj por la socioj, kiuj estas iliaj viktimoj.

Ainsi, l'essence que consomment nos voitures vient peut-être du delta du Niger, pollué par des fuites massives de pétrole provoquées, entre autres, par les activités de Shell. 80 % des jouets que nous achetons à nos enfants sont produits en Chine, dans des conditions déplorables, sans parler de nos vêtements, fabriqués dans des ateliers qui imposent parfois des cadences proches de l'esclavage. La course au moins-disant social et environnemental est destructrice pour notre planète, pour les populations exploitées dans les pays du Sud, mais aussi pour les entreprises et les salariés des entreprises françaises qui respectent les règles du jeu et ne peuvent s'aligner sur des coûts de fabrication aussi bas. Il s'agit là d'une concurrence déloyale qui nuit directement à la compétitivité des petites et moyennes entreprises et des tissus économiques locaux auxquels ces dernières contribuent.

Tiel, la benzino, kiun konsumas niaj aŭtoj eble venas de la delto de riverego Niĝero, poluita per amasaj naftolikoj estigitaj, inter aliaj, per la agadoj de Shell. 80 % de la ludiloj, kiujn ni aĉetas por niaj infanoj estas produktitaj en Ĉinio, en aĉaj kondiĉoj, sen paroli pri niaj vestaĵoj, fabrikitaj en laborejoj, kiuj kelkfoje trudas kadencojn proksimajn al sklaviĝo. La konkuro al la sociala kaj media maplejproponado detruas nian planedon, la ekspluatatajn loĝantarojn de la landoj de la Sudo, sed ankaŭ la kompaniojn kaj dungitojn de la francaj kompanioj, kiuj obeas la regulojn kaj ne povas alĝustiĝi al tiel malaltaj produktadkostoj. Temas ĉi tie pri mallojala konkurenco, kiu rekte malutilas al la konkureco de la etaj kaj mezaj entreprenoj kaj al la lokaj ekonomiaj ĉirkaŭaĵoj al kiuj tiuj lastaj kontribuas.

Pourtant, les gouvernements des pays du Nord, sous la houlette des institutions financières internationales, continuent à faire des ponts d'or aux multinationales. Par nos choix en tant que consommateurs, mais aussi par les messages que nous adressons à nos dirigeants en tant que citoyens, nous pouvons faire la différence.

Tamen, la registaroj de la landoj de la Nordo, sub la gvido de la internaciaj financaj institucioj, plukonsentas orajn pontojn al la multnaciaj kompanioj. Per nia elektoj kiel konsumantoj, sed ankaŭ per la mesaĝoj, kiujn ni sendas al niaj regantoj kiel civitanoj, ni povas influi.

Bien sûr, il est normal et souhaitable que les multinationales fassent des profits. Mais elles doivent aussi, comme les autres, assumer leurs responsabilités, en France comme à l'étranger. Nombreux sont d'ailleurs les femmes et les hommes salariés de ces entreprises qui souhaiteraient faire évoluer leur entreprise de l'intérieur. Malheureusement, ils n'en ont souvent pas les moyens. Depuis trente ans, si la communauté internationale n'a cessé de légiférer pour faciliter et développer les échanges commerciaux mondiaux, les mesures législatives visant à protéger les droits humains et l'environnement des impacts négatifs de la mondialisation économique restent quasi inexistantes. Mettons fin à cette impunité immorale et destructrice !

Nu, estas normale kaj dezirinde ke la multnaciaj kompanioj faru profitojn. Sed ili ankaŭ devas, kiel la aliaj, respondeci, en Francio kiel eksterlande. Cetere, multaj estas la virinoj kaj viroj, dungitoj de tiuj kompanioj, kiuj dezirus evoluigi sian kompanion de la interno. Bedaŭrinde, ili ofte ne kapablas. De tridek jaroj, se la internacia komunumo ne ĉesis leĝi por faciligi kaj disvolvi la mondajn komercajn interŝanĝojn, la leĝoj celantaj protekti la homrajtojn kaj la medion kontraŭ la negativaj efikoj de la ekonomia mondigo preskaŭ ne ekzistas. Ni metu finon al tiu malmorala kaj detrua senpuneco !

Aujourd'hui, si la filiale, ou le sous-traitant, d'une entreprise multinationale européenne, installée en dehors des frontières européennes, commet des violations des droits humains ou provoque des dommages environnementaux irréversibles, la responsabilité de l'entreprise mère ou donneuse d'ordre n'est pas engagée. En multipliant filiales et sous-traitants, les multinationales peuvent ainsi profiter d'un cadre juridique extrêmement flou. Aux yeux du droit, chaque entité composant le groupe est considérée comme autonome et n'ayant pas de lien juridique avec la maison mère. Résultat : si un groupe multinational est économiquement cohérent (le profit de chaque filiale remonte à la maison mère), les violations demeurent dans les pays d'implantation, où le groupe jouit d'une impunité souvent totale.

Hodiaŭ, se filio, aŭ subkontraktanto, de eŭropa multnacia kompanio, kun sidejo ekster la eŭropaj landlimoj, perfortas la homrajtojn aŭ damaĝas ne inversigeble la medion, la patrina aŭ komisianta kompanio ne estas respondecigita. Multobligante filiojn kaj subkontraktantojn, la multnaciaj kompanioj povas tiel profiti de jura leĝaro, ege malklara. Laŭ la juro, ĉiu individua kompanio de la grupo estas konsiderata aŭtonoma kaj sen jura ligilo kun la patrina kompanio. Rezulto : kvankam multnacia grupo estas ekonomie kohera (la profito de ĉiu filio supreniras al la patrina kompanio), la perfortoj restas en la lando de instaliĝo, kie la grupo profitas je ofte kompleta senpuneco.

Pour agir concrètement, il est essentiel d'adapter le droit des sociétés aux nouveaux enjeux d'un monde mondialisé, en levant la séparation juridique entre la maison mère et ses filiales et sous-traitants en cas d'abus vis-à-vis des droits humains ou de l'environnement. En instaurant ce régime de responsabilité, la France faciliterait l'accès à la justice des victimes de multinationales françaises dans des pays non européens. Une première étape incontournable pour que l'État remplisse son devoir de protection, et que les multinationales agissent de manière responsable.

Por konkrete agi, gravegas adapti la rajton de la kompanioj al la novaj demandoj de mondigita mondo, forigante la juran barilon inter la patrina kompanio kaj ties filioj kaj subkontraktantoj, kaze de perfortoj al la homrajtoj kaj medio. Starigante tiun reĝimon de respondeco, Francio faciligus aliron al justico por la viktimoj de francaj multnaciaj kompanioj en neeŭropaj landoj. Tio estas la unua nepreterpasebla paŝo por ke la ŝtato plenumu sian devon pri protekto, kaj ke la multnaciaj kompanioj agu respondece.

• Renforcer l'obligation de transparence des multinationales en matière d'impacts sociaux, environnementaux et de droits humains.
• Obliger les entreprises bénéficiaires de subventions publiques à étudier l'impact des projets financés sur l'environnement et les droits humains. Ainsi, les fonds publics ne pourront pas être à l'origine de violations des droits humains, des droits des travailleurs et de l'environnement.
• Lever les obstacles à l'accès à la justice en France pour les victimes des pays non européens, par exemple, en inversant la charge de la preuve et en introduisant dans le droit national la possibilité d'action de groupe (action de classe), permettant ainsi à un ou plusieurs demandeurs d'intenter une action en justice au bénéfice d'un groupe de personnes.

• Plifortigi la devigon pri travidebleco de la multnaciaj kompanioj pri socialaj kaj mediaj konsekvencoj kaj pri homrajtoj
• Devigi la kompaniojn profitantajn je publikaj subvencioj esplori la konsekvencojn de la financataj projektoj al la medio kaj al la homrajtoj. Tiel, ŝtata mono ne povos esti je la origino de perfortoj al la homrajtoj, al la dungitrajtoj kaj al la medio.
• Levi la obstaklojn por aliri al justico en Francio por la viktimoj de neeŭropaj landoj, por ekzemplo, inversigante la ŝarĝon de la pruvo kaj enkondukante en la nacia juro la eblecon de grupago, tiel ebligante al unu aŭ pluraj petantoj komenci justican agon profite al grupo de personoj.

En trente ans, le nombre de multinationales dans le monde a été multiplié par dix. On compte aujourd'hui 70 000 multinationales qui possèdent 690 000 filiales  [1] et ont acquis un pouvoir supérieur à bien des États. Le chiffre d'affaires cumulé des 10 premières dépasse le PIB cumulé de l'Inde et du Brésil ! Selon le ministère des Finances [2], en 2002, les entreprises françaises comptaient 2 637 filiales en Afrique.

En tridek jaroj, la nombro de la multnaciaj kompanioj en la mondo multobliĝis per dek. Estas nun 70000 multnaciaj kompanioj, kiuj posedas 690000 filiojn  [1] kaj akiris povon superan al multaj ŝtatoj. La suma enspezaro de la dek unuaj superas la Bruttan Nacian Produkton de Brazilo kaj Hindio kune ! Laŭ la ministerio pri Financoj [2], en 2002, la francaj kompanioj havis 2637 filiojn en Afriko

Les spéculateurs s'engraissent alors que des femmes et des hommes ont faim ! Depuis la crise financière de 2008, de nombreux investisseurs se sont rabattus sur la spéculation sur les matières premières agricoles et font d'importants profits alors même que près d'un milliard de personnes souffrent de la faim - une ruée spéculative qui a d'ailleurs encore été amplifiée par l'apparition de nouveaux marchés, comme celui des agrocarburants ou des crédits carbones. Ces pratiques ont directement favorisé les achats massifs de terres et le détournement des productions alimentaires à d'autres fi ns et accentué l'envolée des prix. La domination des logiques de profits immédiats nuit aux agriculteurs du monde entier, fausse la compétitivité, y compris de l'agriculture française, et le pouvoir d'achat des consommateurs.

La spekulantoj grasiĝas dum virinoj kaj viroj malsatas ! Ekde la financa krizo de 2008, multaj investantoj revenis al la spekulado pri la agrikulturaj krudaj materialoj kaj ege profitas dum preskaŭ miliardo da personoj suferas pro malsato - spekula impetego, kiu cetere estis pliampleksigita pro la apero de novaj merkatoj, kia tiu de la agrokarburaĵoj aŭ de la karbonkreditoj. Tiuj praktikoj rekte favoris la amasajn aĉetojn de grundoj kaj la devojigon de nutraj produktadoj al aliaj celoj kaj kreskigis la prezojn. La superado de logikoj por tujaj profitoj malutilas al la agrikulturistoj de la tuta mondo, malĝustigas la konkurecon, inkluzive de la franca agrikulturo kaj al la aĉetpovo de la konsumantoj.

En jouant ainsi sur les cours mondiaux des matières premières, les spéculateurs participent à maintenir un être humain sur sept en situation d'insécurité alimentaire ! Et cela ne concerne pas seulement les pays du Sud : pour les 8,2 millions de Français vivant sous le seuil de pauvreté, se procurer une alimentation de qualité à un prix accessible devient une lutte quotidienne. On ne peut pas dire que les perspectives pour les prochaines années soient plus rassurantes : en novembre 2011, la FAO [1] rappelait que les prix vont se maintenir à un niveau élevé en 2012 alors même que le coût de la nourriture a déjà augmenté de plus d'un tiers en 2011 dans les pays les plus pauvres.

Ludante tiel kun la mondaj kurzoj de la krudaj materialoj, la spekulantoj partoprenas en la pluteno de unu homo el sep en situacio de nutra malsekureco ! Kaj tio ne koncernas nur la landojn de la Sudo : por 8,2 milionoj da francoj, kiuj vivas sub la sojlo de malriĉeco, akiri kvalitajn nutraĵojn je alirebla prezo fariĝas ĉiutaga batalo. Oni ne povas diri ke la perspektivoj por la venantaj jaroj estas pli trankviligaj : en Novembro 2011, ONA [1] (Organizaĵo pri Nutrado kaj Agrikulturo) memorigis ke la prezoj plurestos je alta nivelo en 2012 kvankam la kosto de la nutraĵoj jam kreskis je pli ol triono en 2011 en la plej malriĉaj landoj.

Pourtant, toujours selon la FAO, l'agriculture mondiale, avec ses forces de production actuelles, pourrait nourrir normalement 12 milliards de personnes, soit presque le double de l'humanité actuelle. Nous le revendiquons, il n'y a pas de fatalité à la montée des prix des produits alimentaires, mais une urgence : interdire, par nos lois, la spéculation sur ces produits. Brisons la spéculation sur la faim !

Tamen, ĉiam laŭ ONA, la monda agrikulturo, kun siaj nunaj produktadfortoj, povus normale nutri 12 miliardojn da personoj, t.e. preskaŭ la duoblo de la nuna homaro. Ni postulas, ke ne estas fatalo en la supreniro de la prezoj de nutraj varoj, sed urĝo : malpermesi, per niaj leĝoj, la spekuladon pri tiuj produktoj. Ni rompu la spekuladon pri la malsato !

Ce n'est qu'en mettant fin à la spéculation et en s'engageant en faveur d'une véritable régulation des marchés agricoles au bénéfice des petits producteurs, que la France fera preuve de cohérence dans sa volonté de maîtriser l'économie et de faire face au défi alimentaire mondial.

Nur per ĉesigo de la spekulado kaj per engaĝiĝo favore al vera reguligo de la agrikulturaj merkatoj profite al la etaj produktantoj, Francio montros koherpruvon en sia volo reguligi ekonomion kaj fronti al la monda nutra defio.

Il s'agirait en premier lieu d'encadrer et de réguler les pratiques financières qui mettent en péril la stabilité des prix. On pourrait ainsi interdire à tout investisseur hors secteur agricole (comme les fonds de pensions ou les compagnies d'assurances) d'intervenir sur les marchés de matières premières agricoles. Cela devrait s'accompagner d'un renforcement des pouvoirs des autorités des marchés afin qu'elles puissent agir sur toute situation entraînant un fort déséquilibre des cours (retournements opportunistes, brusque hausse des volumes de transaction sur une denrée…).

Unue necesus kadri kaj reguligi la financajn praktikojn, kiuj endanĝerigas la prezstabilecon. Oni povus ankaŭ malpermesi al ĉiu investanto ekster la agrikultura sektoro (kiaj pensifondusoj aŭ asekurkompanioj) interveni en la merkatoj de agrikulturaj krudaj materialoj. Tio devus akompaniĝi de plifortigo de la povoj de la merkataŭtoritatoj por ke ili povu agi en ĉiu situacio kreanta fortan malekvilibron de la kurzoj (oportunaj reiroj, abrupta altiĝo de la volumenoj de transakcio pri iu varo…).

• Mettre en place des stocks de régulation qui permettraient de temporiser les fortes hausses ou baisses de prix par introduction sur les marchés ou stockage de denrées.
• Rendre transparentes les informations relatives à la production et aux stocks, y compris pour les agro-industriels et le secteur agroalimentaire.
• Stopper l'incitation à la production d'agrocarburants dans les pays en développement, ce qui exige d'abandonner le calendrier européen qui prévoit l'incorporation de 10 % d'agrocarburants dans le secteur des transports d'ici à 2020.

• Krei reguligajn stokojn, kiuj ebligus limigi la fortajn prez-altiĝojn aŭ -malaltiĝojn per remeto en la merkato aŭ stokado de varoj.
• Travidebligi la informojn rilatajn al la produktado kaj al la stokoj, inkluzive por la agroindustriistoj kaj la agronutra sektoro.
• Ĉesigi la instigon al produktado de agrokarburaĵoj en la evolulandoj, tio necesigas la forlason de la eŭropa kalendaro, kiu antaŭvidas la enigon de 10% da agrokarburaĵoj en la transportan sektoron antaŭ 2020.

Selon l'Insee, en 2010-2011, les prix des denrées alimentaires en France ont augmenté de 3,2 % sur un an (l'inflation moyenne n'était que de 2,1 %). Le prix du café a ainsi augmenté de 16,8 %, celui des huiles et margarines de 11 %. Depuis 2000, la hausse moyenne des prix au niveau mondial a atteint près de 30 % [2]. Au niveau international, entre septembre 2010 et septembre 2011, les prix des denrées alimentaires ont augmenté en moyenne de 19 % (chiffres de la Banque mondiale).

Laŭ Insee, en 2010-2011, la prezoj de la nutraj varoj en Francio kreskis je 3,2% en unu jaro (la meza inflacio kreskis je nur 2,1%). La prezo de la kafo kreskis je 16,8%, tiu de oleoj kaj margarinoj je 11%. Ekde 2000, la meza kresko de la prezoj je la monda nivelo atingis preskaŭ 30 % [2]. Je la internacia nivelo, inter Septembro 2010 kaj Septembro 2011, la prezo de la nutraj varoj kreskis averaĝe je 19% (laŭ la monda Banko)

Sur la première bourse d'échange de matières premières, à Chicago, ce sont, en produits dérivés, 46 fois la production mondiale réelle de blé et 24 fois la production mondiale réelle de maïs qui sont échangées chaque année.

En la unua borso pri interŝanĝo de krudaj materialoj, en Ĉikago, tio estas, en derivitaj produktoj, 46-oble la reala monda produktado de tritiko kaj 24-oble la reala monda produktado de maizo, kiuj estas interŝanĝitaj ĉiujare.

Durant cette campagne électorale, certains hommes et femmes politiques instrumentalisent sciemment la question de l'immigration. Objectif : gagner des voix en manipulant les peurs et les ressentiments envers les étrangers à travers des déclarations chocs fortement médiatisées, une rhétorique de la peur qui méconnaît les réalités des migrations. Les migrants ne doivent pas être les oubliés et encore moins les boucs émissaires du débat électoral. Mettons fin à ce jeu d'amalgames et de petites phrases qui rendent invisible la capacité de fraternité des Français et redonnons à cette question sa dimension, par essence, internationale !

Dum tiu balota kampanjo, iuj politikaj viroj kaj virinoj intence iligas la temon de enmigrado. Celo : konkeri voĉojn uzante la timojn kaj venĝemojn kontraŭ la eksterlandanoj per ŝokaj deklaroj amase informiligitaj, tio estas parolado per timo, kiu miskonas la realaĵojn de la migradoj. La migrantoj ne devas esti la forgesitoj kaj ankoraŭ malpli la propekantoj de la balota debato. Ni ĉesigu tiun ludon de miksaĵoj kaj frazetoj, kiuj nevidebligas la kapablon pri frateco de la francoj kaj ni redonu al tiu temo ties dimension, esence, internacian

Nous vivons dans un monde paradoxal où les biens circulent en sécurité… mais pas les hommes. Un cargo relie Shanghai au Havre en quelques semaines, et un ordre de bourse émis à Tokyo est exécuté quasi instantanément à Paris. Pourtant, aux portes de l'espace Schengen, du port de Calais à l'île italienne de Lampedusa, les violations des droits humains sont fl agrantes et répétées. Confinés aux marges de l'Europe par les dispositifs de surveillance des frontières, maintenus dans la clandestinité par des pratiques administratives arbitraires, les migrants ne cessent de voir leurs droits bafoués. Ces politiques répressives vaines ne prennent pas acte du fait que nous vivons dans un espace interdépendant de mobilité internationale croissante : les migrations sont des éléments structurants de nos sociétés. Aucun pays n'échappe à cette réalité, et la richesse que constituent les migrations est aujourd'hui internationalement reconnue.

Ni vivas en paradoksa mondo , kie la varoj moviĝas sekure… sed ne la homoj. Kargoŝipo iras de Ŝanghajo al Le Havre en kelkaj semajnoj, kaj borsordono donita en Tokio estas preskaŭ samtempe ekzekutata en Parizo. Tamen, ĉe la pordoj de la spaco Schengen, la perfortoj al la homrajtoj estas okulfrapaj kaj ripetaj. Tenataj ĉe la landlimoj de Eŭropo per landlimgarda sistemo, plutenataj en kaŝiteco per arbitraj administraj praktikoj, la migrantoj ne ĉesas vidi siajn rajtojn ofenditaj. Tiuj vanaj subpremaj politikoj ne konsideras la fakton, ke ni vivas en interdependa spaco de kreskanta internacia moviĝo : la migradoj estas strukturigaj elementoj de niaj socioj. Neniu lando maltrafiĝas per tiu realaĵo, kaj la riĉeco, kiun konsistigas tiuj migradoj estas hodiaŭ internacie agnoskita.

Face à cette situation, la France et l'Union européenne font le choix de politiques migratoires sécuritaires et répressives. Ainsi, dans notre pays qui se replie sans cesse un peu plus sur lui-même, les immigrés voient rogner leur droit au séjour et au travail et leurs droits sociaux et sont finalement victimes de mesures d'éloignement arbitraires. Les candidats à la présidence de la République et à la députation devront démontrer que cette France du rejet de l'étranger n'est pas celle qu'ils entendent construire. Ils devront promouvoir un pays où les valeurs de solidarité reprennent sens et où l'immigration, composante essentielle de la France, s'inscrit dans la normalité et la richesse de la vie nationale.

Fronte al tiu situacio, Francio kaj la eŭropa Unio elektas sekurigajn kaj subpremajn politikojn pri migrado. Tiel, en nia lando, kiu senĉese sin refaldas ĉirkaŭ si mem, la enmigrintoj vidas reduktitaj sian rajton pri restado kaj laboro kaj siajn socialajn rajtojn kaj fine estas la viktimoj de arbitraj decidoj pri forigo. La kandidatoj al la prezidanteco de la respubliko kaj al la deputiteco devos montri ke tiu Francio de la forĵeto de la eksterlandanoj ne estas tiu, kiun ili deziras konstrui. Ili devos promocii landon en kiu la valoroj de solidareco havas signifon kaj kie la enmigrado, esenca parto de Francio, enskribiĝas en la normaleco kaj en la riĉeco de la nacia vivo.

Le respect des pays du Sud - notamment africains, avec qui nous avons des liens d'amitié historiques et forts - devra se traduire dans des politiques migratoires transparentes, ambitieuses et justes.

La respekto al la landoj de la Sudo - aparte afrikaj, kun kiuj ni havas historiajn kaj fortajn ligilojn - devos tradukiĝi en travideblajn, ambiciajn kaj justajn politikoj pri migrado.

L'apparition, depuis 2007, d'une nouvelle génération d'accords bilatéraux entre États illustre bien ce manque de considération accordée aux pays du Sud. Négociés dans des conditions opaques, ces accords mêlent politique de développement et « prévention de l'émigration non souhaitée ». Ces accords comprennent trois volets. Ils limitent drastiquement les possibilités de migration légale. Ils luttent contre l'immigration irrégulière et comprennent, pour le pays signataire, des clauses de réadmission de ses propres ressortissants ainsi qu'une coopération policière accrue. Enfin, ils conditionnent la politique de développement « solidaire » à la collaboration des pays concernés dans la lutte contre l'immigration « illégale ». Un véritable chantage à l'aide au développement !

La apero, ekde 2007, de nova generacio de duflankaj interkonsentoj inter ŝtatoj klare montras tiun mankon de estimo al la landoj de la Sudo. Traktitaj en opakaj kondiĉoj, tiuj interkonsentoj miksas politikon pri disvolviĝo kaj « preventadon de nedezirata migrado ». Tiuj interkonsentoj enhavas tri partojn. Ili draste limigas la eblecojn por leĝa migrado. Ili luktas kontraŭ la neleĝa enmigrado kaj entenas, por la subskribinta lando, klaŭzojn por la reakcepto de ties propraj nacianoj same kiel pligrandigita polica kunlaborado. Fine, ili ankaŭ kondiĉigas la politikon pri « solidara » disvolviĝo al la kunlaborado de la koncernataj landoj en la lukto kontraŭ la « neleĝa » enmigrado. Tio estas vera ĉantaĝo super la helpo por disvolviĝo!

Alors même que les flux africains en direction de l'Europe sont minoritaires, le gouvernement actuel a fait preuve d'une volonté d'affichage en cherchant à signer le plus grand nombre d'accords possibles, y compris avec des pays insignifiants en termes d'émigration vers la France (comme le Cap-Vert). Certains accords se sont pourtant révélés impossibles à signer, notamment avec des pays clés en termes de migration : c'est le cas avec l'Algérie ou le Mali. Malgré les pressions exercées par le ministère français de l'Intérieur sur l'État malien, ce dernier a résisté au fait d'apporter sa signature. Pour le Mali, le très faible taux de régularisation de ses ressortissants présents en France (et qui risquent donc l'expulsion) est une question sensible : pour cause, le montant des transferts de fonds effectués par les Maliens vivant en France est estimé à 295 millions d'euros par an, soit 11 % du PIB du Mali, sans doute beaucoup comparé à ce que proposait l'accord avorté.

Kvankam la afrikaj fluoj, direkte al Eŭropo estas malaltaj, la nuna registaro montris volon pri videbligo, provante subskribigi la plej grandan eblan nombron de interkonsentoj, inkluzive kun landoj nesignifikaj pri elmigrado al Francio (kia la Verdkabaj insuloj). Iuj interkonsentoj riveliĝis nesubskribigeblaj, aparte tiuj kun landoj ŝlosilaj pri elmigrado, kiel por ekzemplo Alĝerio kaj Malio. Malgraŭ la premoj de la franca ministerio pri internaj aferoj al la malia ŝtato, tiu lasta rezistis kaj ne subskribis. Por Malio, la tre malalta proporcio de normaligo de ties ŝtatanoj vivantaj en Francio (kaj kiuj do riskas elpelon) estas sentiva afero ĉar la sumo de la montransigoj faritaj de la malianoj vivantaj en Francio estas taksita je 295 milionoj da eŭroj jare, t.e. 11% de la BIP de Malio, verŝajne multe komparata al tio, kion proponis la abortinta interkonsento.

Pour le CCFD-Terre Solidaire, les migrants doivent voir leurs droits fondamentaux respectés et cesser de faire l'objet d'une instrumentalisation politique. Ces accords doivent être renégociés, sur une base juste, équitable et transparente, fondée sur le respect des droits des migrants. Et ils doivent impérativement être dissociés de la politique d'aide au développement.

Por CCFD-Terre Solidaire, la migrantoj devas vidi siajn fundamentajn rajtojn respektataj kaj ĉesi esti la temo de politika iligo. Tiuj interkonsentoj devas esti retraktataj, sur ĝusta bazo, justa kaj travidebla, fondita sur la respekto al la rajtoj de migrantoj. Kaj ili nepre devas esti sendependaj de la politiko pri helpo por disvolviĝo.

• Encourager la construction d'accords multilatéraux entre communautés d'États (par exemple entre l'Union européenne et la CEDEAO - Communauté économique des États d'Afrique de l'Ouest).
• Engager, en concertation avec les Nations unies, une gouvernance globale et multilatérale des migrations internationales.
• Développer une politique en pointe sur ces questions pour restaurer l'image de la France auprès des pays du Sud.

• Kuraĝigi la kreon de multsubskribantaj interkonsentoj inter ŝtatkomunumoj (por ekzemplo inter eŭropa Unio kaj CEDEAO - Ekonomia Komunumo de la Ŝtatoj de Okcidenta Afriko).
• Komenci, kunordige kun la Unuiĝintaj Nacioj, mondan kaj multflankan regadon de la internaciaj migroj.
• Disvolvi avangardan politikon pri tiuj temoj por restaŭri la bildon de Francio en la landoj de la Sudo.

14 accords de gestion concertée ont été signés avec des États africains, mais aussi avec des pays des Balkans ou encore avec la Russie. 9 ont été ratifiés. Le gouvernement français s'est fixé un objectif de 20 accords signés d'ici à 2013. Bien qu'il existe une distinction formelle, les chiffres de l'aide publique française au développement attribuée à un pays qui a signé un accord de gestion concertée, comparés à ceux d'un pays qui refuse de signer, parlent d'eux-mêmes : ainsi, le Sénégal a reçu 146 millions d'euros entre 2008 et 2009 et le Mali seulement 78 millions d'euros pour la même période.

14 interkonsentoj por kunordigita administrado estis subskribitaj kun afrikaj ŝtatoj, sed ankaŭ kun balkanaj landoj kaj ankaŭ kun Rusio. 9 el ili estas ratifitaj. La franca registaro celas al 20 subskribintaj interkonsentoj antaŭ 2013. Kvankam ekzistas formala distingo, la sumoj de la franca ŝtata helpo atribuita al iu lando, kiu subskribis tian interkonsenton, kompare al tiuj, kiuj rifuzis subskribi, estas tute klaraj: tiel Senegalio ricevis 146 miliardojn da eŭroj inter 2008 kaj 2009 kaj Malio nur 78 miliojn da eŭroj por la sama periodo.

Pour les idées reçues sur les migrants, voir le petit livret de la Cimade « petit guide pour lutter contre les préjugés sur les migrants » qui donne un argumentaire précis face à des questions du type « On ne peut pas se laisser envahir par la misère du monde » ou encore « C'est la crise, il n'y a pas de place pour tout le monde ». Disponible sur le site de la Cimade : www.cimade.org

Pri la antaŭjuĝoj rilataj al la migrantoj, vi legu la libreton de Cimade « Gvidileto por lukti kontraŭ la antaŭjuĝoj pri la migrantoj », kiu liveras precizan argumentaron fronte al la demandoj kiaj « Oni ne povas sin lasi invadiĝi per la mizero de la mondo » aŭ ankoraŭ « Tio estas la krizo, ne estas loko por ĉiuj ». Havebla de la retpaĝejo de Cimade : « www.cimade.org »